(Van de wees tot de dichter)

De meeste mensen zijn bekend met de Armeense genocide die plaatsvond aan het begin van de 20^th Eeuw waarin miljoenen Armeniërs uit hun huizen werden gedeporteerd en in heel Turkije werden afgeslacht. Mijn Armeense voorouders woonden gedurende deze tijd in Turkije, in de steden Marash en Aintab. Mijn grootvader van vaderskant, die uit Marash kwam, liet zijn hele gezin wegvagen in een kerk die door de Turken in brand was gestoken. Hij kon alleen overleven omdat hij en een paar andere jongeren op verkenningsmissie waren. Toen ze terugkwamen, waren ze getuige van de brandende kerk. De familie van mijn grootvader van moederskant werd uit hun voorouderlijke land en huis in Aintab gemarcheerd als onderdeel van de systematische emigratie-inspanningen van de Armeniërs uit die regio. Toen ze aan deze mars begonnen, telde zijn familie achttien leden. Toen alles gezegd en gedaan was, overleefden er slechts vier. Tot de overlevenden behoorden mijn oudtante Vergine, die 17 was, de tweeling (Azniv en Ghevont) beiden 12 jaar oud en mijn grootvader Sarkis, die 6 jaar oud was. Mijn oudtante Vergine kreeg de verantwoordelijkheid om over de toekomst van haar broers en zussen te beslissen. Ze kon een baan krijgen als dienstmeisje in Halab en mijn oudoom Ghevont kreeg een baan in een bakkerij. Met Azniv werd Vergine gedwongen haar voor een jaar terug te sturen naar Aintab, omdat de zaken tot rust waren gekomen en er niets anders met haar te maken was. Toen kwam de beslissing wat te doen met mijn grootvader toen hij zes jaar oud was. Ik weet niet precies hoe, maar mijn grootvader kwam terecht in het Bird's Nest Orphanage in Jbeil, Libanon.

Honderd jaar geleden werd het Bird's Nest Orphanage of Tshnotz Pouyn opgericht als onderdeel van de hulpverlening in het Nabije Oosten voor de overlevenden van de Armeense genocide. Toen mijn grootvader bij het weeshuis aankwam, was hij zo ziekelijk dat hij in een groep kinderen werd geplaatst waarvan ze dachten dat ze het niet zouden redden. Nou, hij bewees dat ze ongelijk hadden. Hij overleefde en bloeide ook. In het weeshuis leerde hij viool spelen, meubels maken en andere timmervaardigheden. Toen hij 16 jaar oud was, verliet hij het weeshuis, herenigde zich met zijn broers en zussen en verhuisde de weg van het weeshuis naar een stad genaamd Jounieh in Libanon. Mijn grootvader opende een timmer- en meubelmakerij in Jounieh. Daarna trouwde hij en kreeg 4 kinderen, 8 kleinkinderen en 12 achterkleinkinderen. In de jaren tachtig verhuisde hij naar Florida en vervolgens naar Californië, waar hij uiteindelijk in 1980 overleed.

Ongeveer 5 jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van poëzie. Op 30 juli 2023 had ik een boeklanceringsfeest voor mijn contemplatieve poëzieboek ‘Unprepared To Be Amazed’ van Greg Alexanian. Hier is een link als je meer wilt weten over mijn boek   https://a.co/d/59b1pvV Ik besloot het evenement ook te gebruiken als inzamelingsactie voor het Bird's Nest Weeshuis in Libanon. Tijdens het evenement kreeg iedereen minstens één boek en besloten ze hoeveel ze wilden doneren aan de Society of Orphaned Armenian Relief (SOAR). Ik ben blij te kunnen melden dat de genereuze donaties mijn vooraf bepaalde doel viervoudig hebben overtroffen. Het weeshuis Bird's Nest zet zijn broodnodige zorginspanningen zelfs vandaag de dag voort en wij kunnen helpen door ons hart open te stellen voor deze en andere goede doelen.

Interessant genoeg heb ik, niet wetende dat ik dit artikel met de titel ‘Honderdjarige reis’ zou schrijven, mijn boek gewijd aan ‘De reis en iedereen die erin zit’. Ik wilde niemand buitensluiten. Deze synchroniciteit brengt mijn bewustzijn terug naar het feit dat we allemaal op een soort reis door het leven zijn. Zonder oordeel speelt ieder van ons een rol om de reis te maken tot wat deze is. Ik denk na over wat de reis van mijn grootvader heeft gemaakt tot wat het is. Hoe overleefde hij niet alleen zijn uitdagende jeugd, groeide hij uit tot een man en kreeg hij 24 nakomelingen. Als zijn eerste kleinkind

Ik heb nooit de gelegenheid gehad om hem deze vraag te stellen. Mijn grootvader kennende zou ik moeten zeggen dat het zijn bedoeling was om niet alleen te overleven, maar ook te bloeien. Intentie heeft hem erdoorheen gedragen! Ik breng dezelfde intentie over op alle mensen in uitdagende situaties. Ik geloof dat het hoop biedt en het verschil in de wereld maakt.

Ik ben SOAR dankbaar voor al het werk dat ze doen en voor het benadrukken van het verhaal van mijn familie. Armeniërs over de hele wereld hebben nog steeds onze hulp nodig. Ik moedig iedereen overal aan om innovatieve manieren te bedenken om anderen in nood te helpen. Ik stuur je met mijn oneindige waardering.

Greg Alexan
Unprepared2bamazed@gmail.com
augustus 2023